آغاز و پایان هستی از دیدگاه قرآن

دوستان عزیز همانطور که می دانید این وبلاگ از دسته بندی های موضوعی متفاوتی در راستای معرفی شعور غیر بشری تشکیل یافته است. مصالح مورد نیاز این بررسی ، شناخت ساختار جهان ، شناخت سیاره زمین و مختصات آن در کیهان، شناسائی علوم وحی ، بررسی حیات و اشکال آن و مطالعه حیات فرازمینی است. لذا مقاله زیر از سایت قرآن شناسی

(http://www.quranology.com/farsi.htm) با موضوع قرآن و علم تقدیم شما می گردد:

آغـاز هـسـتـی

« و فضا را، ما آنرا با نیروی ویژه بنا کردیم، و این ما هستیم که پیوسته آنرا گسترش می دهیم»!

«سماء»: چیزیکه در بالا قرار دارد (بالای سر قرار دارد)، و به بالای هر چیزی سماءِ آن گفته می شود (و به پائین آن زمین آن).

 ابتدا به درخت که بالای سر قرار دارد سماء گفته شده و بعد به گیاه تعمیم داده شده، و شاید به خاطر اینکه گیاه بالای زمین قرار دارد به آن سماء گفته شده است. سماء در برابر ارض (زمین) مؤنث است و مذکر هم بکار میرود. سماء هم مفرد و هم جمع هر دو می آید و جمع آن سماوات است. سمائی که بمعنی باران است مذکر میآید.

سماء در آیه بمعنی فضاء آمده است و می تواند مجاز باشد، که  بمعنی "محتوای فضا" خواهد بود و میتواند بمعنی خود فضا باشد، که در این صورت به این معنی خواهد بود که گسترش فضا و گسترش محتوای آن با هم هستند و فضا بدون محتوای آن وجود ندارد.

نکات آیه:

ـــ فضا پیوسته در گسترش است:

وقتی منبع نور به طیف نور نزدیک می شود امواج نور آن بهم فشرده می شوند و خطوط سیاه در طیف به طـرف رنگ آبـی جابجا می شود. و وقتی منبع نور از طیف نور دور می شود خطوط سیاه در طیف به طرف رنگ قـرمز جابجا می شوند.

وقتی انسان از طـیـف نور سـتارگان کهـکشانها تصویر می گیرد و آنها را با هم مـقایسه می کند، می بیند که خطوط طیفی آنها در نظام تجزیه طیفی در جائیکه می بایست باشند نیستند، بـلـکـه بـه سمت خط قـرمـز طیف جابجا شده اند. معنی این جابجائی این است که ستارگان پیوسته از ما دور می شوند و این به این معنی است که کهکشانها پیوسته از ما دور می شوند. و این به این معنی می شود که فـضا (یعنی جهان) پـیوسته در حال گسترش است. یعنی همان چیزی که آیه گفته است.

ـــ فضا با نیروی ویژه بنا شده است:

"پیوسته در گسترش بودن هستی" به این معنی است که هر چه رو به عقب برمی گردیم نتیجه این می شـود کـه کـهکـشانها به هم نزدیک و نزدیک تر میشوند. تا اینکه بالاخره هـمه جرم و انرژی موجود در جهان در یک نقطه به هم می رسند. و نتیجه این می شود که همه جرم و انرژی موجود در هستی در ابتدا در یک نقطه مـتمـرکز بوده و ضمن یک انـفجار به هر سو پخش و پراکنده شده و جهان کـنونی مـا شکـل گـرفـته است. زمان آن انفجار حدوداً 18 میلیارد سال پیش تخمین زده می شود.

پس از پخش و پراکنده شدن جرم و انرژی اولـیه با نیرو (یا بعبارتی با انفجار)، هـر یک از سـیارات و خورشـیـدهـا نـیـز بنوبه خود با نیرو متولد می شوند. به این شکل که ابتدا نیروی جـاذبـه آغـاز به جـذب مـواد و عـناصر بدور خود می کند و رفـته رفـته سیاره یا خورشید بزرگ و بزرگ تر می شود و شکـل می گیرد.

پـایـان هـسـتی

ستاره شناسان سه نظریه در مورد نحوه پایان جهان ارائه کرده‌اند:

1. جهان برای همیشه گسترش خواهد یافت؛
2. هنگامی که جهان به اندازه معینی رسید، انبساط آن متوقف شده و در همان حال ثابت می‌ماند؛
3. جهان سرانجام از انبساط باز می‌ایستد و انقباض (فروپاشی درونی) آن آغاز می‌گردد. بعضیها این پدیده را فروپاشی (تلاشی) بزرگ (big chrunch) نامیده‌اند. ( رشد )

   ---

قرآن صریحا اشاره دارد که جهان انقباض یافته و جمع خواهد شد:

« روزی که فـضا را مانند پیچاندن طومار نوشتار، پیچانده و جمع کنیم، آنرا به همان ترتیبِ آغازِ آفرینشِ خود باز خواهیم گردانید».

نکات آیه:

ــ فضا (هستی) مانند پیچیده و جمع شدن طومار نوشتار پیچیده و جمع خواهند شد:

در آینده ( که زمان دقیق آن معلوم نیست ولی میلیاردها سال تخمین زده میشود) کهکشانها آغاز به پیچیدنِ طومار گونه به دور خود و بلعیدن اجرام و انرژی خود خواهـند نمود، و بعد نیز همدیگـر را خواهند بلعید، و در نهایت همه در یک نقطه بلعـیده و جمع و متمرکز خواهند شد.

ـــ هستی در آغاز خود در یک جا جمع و متمرکز بوده است:

"پیچاندن و جمع نمودن هـستی و برگردان آن به وضعیت آغازین خود"  که آیه از آن صحبت میکند، به این معنی است که جهان (یعنی: همه جرم و انرژی آن) در ابتدا در یک نقـطه جمع و متمرکـز بوده است.

ــ شکل هستی:

"به هـم جمع شـدن دوباره هـستی" به این معنی هست که جهان مانند یک بادکنک می ماند که کهکشانها در سطح آن قـرار دارنـد. در صورتی که بشکل دیگر می بود برنمی گشت. مثلاً اگر مسطح می بود تا ابـد به گسترش خود ادامه می داد.

منبع: http://www.quranology.com/farsi/hasti.htm

آخرین نظریه دانشمندان:

نظریه جهان ازلی

نظریه ای که چند سال اخیر ابراز شده بیان می دارد که احتمالا فضا و زمان پس از انفجار بزرگ Big Bang آغاز نشده است بلکه فضا و زمان همیشه وجود داشته است و یک چرخه بی پایان از انبساط و انقباض را انجام می دهد. پاول استینهارت ، فیزیکدان دانشگاه پرینستون و نیل توروک از دانشگاه کمبریج دو دانشمندی هستند که این نظریه را ابراز کرده اند. طبق این نظریه در هر چرخه جهان از ماده داغ و چگال انباشته می شود و پس از آن مرحله انبساط را آغاز می کند که در طی آن جهان سرد می شود.(http://www.knowclub.com/paper/?p=389)

(همانطور که بارها توضیح داده ام نباید فراموش کرد که تسلسل و دور باطل در خلقت الهی محال است. و هیچ چیز در هستی به تکرار و بیهودگی نگرائیده است.

به هر حال نظریه فوق نیز بر جمع شدن و یا انقباض جهان تاکید دارد و چنانچه انبساط مجددی رخ دهد مسلما تکرار مکررات نخواهد بود و شاید عرصه ای دیگر برای دگران باشد و نه ما!)

این عظمت دهر جمع خواهد شد؛ زیرا آن کسی که آنرا بنا نهاده، وعده داده است؛ آنرا همچون طومار مکتوبی که پهن شد، جمع خواهد نمود:

یوم نطوی السماء کطی السجل للکتب کما بدانا اول خلق نعیده وعدا علینا انا کنا فاعلین(انبیاء/104):

در آنروز که آسمان را چون طوماری در هم می پیچیم، همانگونه که آفرینش را آغاز کردیم، آنرا باز می گردانیم؛ این وعده ای است بر ما، و قطعا آنرا انجام خواهیم داد.

(http://mavaraha.blogsky.com/?PostID=57)

آرزو می کنم که هر ایرانی ، ترجمه ای سلیس و روان از قرآن را به زبان مادری خویش مطالعه کند و لذت ببرد. و قرآن بجای آنکه در شبهای قدر بر سر ما رود ، با تعقل و اندیشه، همه شبها و روزها درون سر  و قلب ما رود(آمین).